प्रतिक्षा

लॉकडाऊनमधला त्याचा बराचसा वेळ फक्त टीव्ही पाण्यातच जात होता. त्या दिवशी मात्र दुपारीच लाईट गेली. टीव्ही व फॅन दोन्ही बंद झाले. त्यामुळे त्याची पावले घराबाहेर पडली. तो चालत चालत गावाजवळून वाहणाऱ्या पुष्पावती नदीच्या किनाऱ्यावर आला. नदी संथ गतीने वाहत होती. तिच्या किनाऱ्यावरचे ते विस्तीर्ण वडाचे झाड आजही पूर्वीच्याच स्थितीत असल्याचे त्याला जाणवले. तो नदीकाठच्या व झाडाखालच्या एका खडकावर नदीमध्ये पाय टाकून बसला.

पंचवीस वर्षांनंतर पहिल्यांदाच या ठिकाणी तो पुन्हा आला होता. गावात राहत असताना बालपणीच्या सवंगड्यांसोबत तो या ठिकाणी रोज यायचा. नदीच्या पाण्यात उड्या मारायचा, वडाच्या झाडावर सूरपारंब्या खेळायचा. त्या आठवणी आज पुन्हा जागृत झाल्या. आजूबाजूच्या गावांतील शेते हरित करणारी पुष्पावती त्याला आजही शांत व नितळ वाटत होती. खिरेश्वर ते नेतवड या छोट्याशा भागात प्रवाहित असणारी पुष्पावती; तिच्या आठवणींनी त्याला आईसारखीच वाटू लागली. तिच्या प्रवाहात तो पहिल्यांदा पोहायला शिकला, पाण्याशी मस्ती करायला शिकला. त्याकाळच्या तिच्या पाण्याचा तो स्पर्श त्याला आजही स्पष्ट जाणवत होता. वटवृक्षाच्या पारंब्याना धरुन पाण्यात मारलेले ते सुर त्याच्या डोळ्यासमोर उभे राहत होते. त्या आठवणींनी त्याला गहिवरून आलं. वडाच्या झाडाच्या फांद्यांना त्याने त्याकाळी एक झोका बांधला होता. त्याचे व्रण आजही त्या फांदीला होते. आजच्या इंटरनेट गेमिंगच्या जमान्यात तिथे झोका खेळायला कोणाला सवड असेल? असा प्रश्न त्याच्या मनात तयार झाला. मग वडाच्या झोक्यात बसून तो नदीच्या पाण्यातील आठवणींवर स्वार होऊन तल्लीन होऊन गेला. त्या काळची मजा पुन्हा अनुभवता येणार नाही, या विचाराने त्याला गहिवर उठला. त्याच्या डोळ्यात अश्रुंचे थेंब जमा होऊ लागले होते. त्यांने नदीच्या प्रवाहात स्वतःला पाहीले. वयानुरूप चेहऱ्यावर आलेली प्रगल्भता त्याला दिसत होती. पण पुष्पावतीचं तसं नव्हतं. ती आजही तरुण म्हणत होती. नव्या पिढीला आनंद द्यायला सज्ज होती. परंतु, तिला एकच प्रतीक्षा होती की, बालचमू येऊन तिच्या अंगाखांद्यावर आपल्या आठवणींच्या शृंखला पुनःश्च तयार करेल.

Image Courtesy: dreamstime.com